دلی که گردش چشم تو بشکند سازش

به ذوق سرمه شدن خاک لیسد آوازش

به هر زمین که خرام تو شوخی انگیزد

چمن به خنده نگیرد غبار گلبازش

به محفلی که نگاهت جنون کند تعمیر

پری به سنگ زند شیشه خانهٔ نازش

به خانه ای که مقیمان انتظار تواند

زنند از آینه ها حلقه بر در بازش

من و جنون زده اشکی که چون به شور آید

بقدر آبلهٔ پا دمد تک و تازش

غبار عرصه گه همتم که تا به ابد

چو آسمان ننشیند ز پا سر افرازش

به رنگم آینه ای بود سایه پرور ناز

در آفتاب نشاند التفات پروازش

تلاش خلق که انجام اوست خاک شدن

به رنگ اشک تری می چکد از آغازش

به گرد عالم کم فرصتی وطن داریم

شرر خوش است به پرواز آشیان سازش

چه شعله ها که نیامد به روی آب امروز

مپرس از عرق بی دماغی نازش

زخویش تا نروی ناز این چمن برجاست

شکست در پر رنگ تو کرد پروازش

به کوه بیدل اگر نالد از گرانی دل

فرو به سنگ رود تا قیامت آوازش